Schoolherinneringen van Marc Verstraeten (EC62) (1982)

Het was een regenachtige zondagmiddag. Mijn twee dochtertjes (9 en 11 j.) waren verdwenen op ontdekkingstocht naar oude kleren in de bergkamer, onze moderne vervanging van de vroeger alomgekende zolder. Je kent dat wel, zulk een vertrek waar je als kind helemaal alleen binnentrad en plotseling het vreemd gevoel over je heen kreeg dat je een ontdekkingsreiziger was, die zojuist de graftombe van Toet-Ank-Amon openbrak.

Mijn vrouw bracht juist een geurig kopje koffie, terwijl ik even tussen de gordijnen naar buiten loerde, waar enkel de blaasjes in de overvolle goten voorbij kabbelden.

Mijn vrouw zei: "Wedden dat straks mijn beste hoge schoenen onder Madame de Pompadour samen met je goede laarsjes en je oud-legerkostuum binnen komen gewandeld". Met een trotse vaderlijke grijns ging ik op zoek naar mijn fotoapparaat. Toen ik mijn flitslamp nog in orde bracht, stormde een opgedoft kind-vrouwtje de huiskamer binnen, kennelijk in dronken toestand, althans te oordelen naar de zwaaiende pogingen om overeind te blijven op de overgrote naaldhakken, daarachter volgde het afkooksel van een luchtmacht-generaal, die blijkbaar juist uit zijn neergeschoten tweedekker kwam, waar hij de helft van zijn das en het grootste deel van zijn medailles en insignes, alsmede een bretel en een paar kolknoopjes verloren had.

Hijgend van opwinding zwaaiden ze met twee boekjes. Papa, Papa, is dit van jou? Jezus, toch niet mijn oude puntenboekjes zeker, schoot me door mijn hoofd. Ongerust stak ik mijn handen uit om juist op tijd de generaal met de grote laarzen te behoeden voor zijn allerlaatste noodlanding.

Als beloning werden er twee boekjes onder mijn neus geduwd en een vlaag van nostalgie kwam in de plaats van een ongerust gemoed. De woorden "English Idioms" en "Franse Handelscorrespondentie II" dansten voor mijn ogen. "Zijn dat schoolboeken van u, papa?" Met een afwezig "ja, ja schatjes" zeeg ik in de zetel met een wee gevoel in mijn maag.

Mijn vrouw had de situatie door en loodste zachtjes het toneelgezelschap naar de speelkamer en liet me alleen terwijl ik al bladerend door de tijdmachine werd meegesleept. Telkens ik een vergeeld blad omsloeg kwam er geen tekst te voorschijn, maar kwamen namen en begrippen vrij, die als luchtbellen zich als een puzzel samenvoegden om een lang vervlogen beeld te voorschijn te toveren.

Westmalle - Sint-Jan Berchmans - Viator - Broeder Felix en Henri Minner, Broeder Gysels, Broeder Cool en Delang, Pater Cassenaer, Pater Plas, Broeder Geuens, dhr. Geerts, dhr. Hautekiet, Hofkens, Matthé, De Busser, Madam-van-de-keuken, Floris,... namen om nooit te vergeten.

Allemaal stuk voor stuk hebben ze hun beste beentje voorgezet om van kortebroekdragers deugdelijke burgers te maken. Plots zat ik weer op mijn fiets, mijn dagelijks ritje van Mortsel naar Westmalle af te malen. Thans in een comfortabele wagen slechts een kwartiertje benzineslikken, toen een harde dobber van drie kwartier eenzaam sleuren aan de trappers. Eenzaam, want ik reed de verkeerde richting uit! In die tijd waren er nog fietspaden, die overbevolkt waren met koersende scholieren en knarsende brommers, maar ze reden allemaal richting Antwerpen!

Ik heb er nochtans nooit spijt van gehad dat ik die stalende oefening bijna zes jaar lang heb volgehouden. Dat was wat anders dan 500m joggen en pompelmoessap drinken!!!

Als ik Erik Van Eetvelde uit zijn bed ging zetten, tussen de indertijd nog zoemende bijtjes (thans zoemen er de zwembadfilters), wist ik dat weldra de bulderende stem van Pater Plas in mijn oren zou klinken. Die Pater Plas heeft wat afgebulderd! Maar ja, we haalden ook zoveel kwajongensstreken uit, waarbij in vergelijking Pietje Bell maar een brave Hendrik was.

Waar zijn thans mijn oude strijdmakkers van de heroïsche 6-jarige veldslag tijdens de politieke schoolstrijd om de homologatie van de "Hogere Humaniora" te bekomen!! Strijd waaruit veldheer Broeder Gysels als overwinnaar uit het strijdperk trad en een parochieschool, weggelopen uit "Cloche Merle" omtoverde in een hoogstaand instituut.

Où sont les frères d'antant?

René Laurijssen, Julien Huygelen, Wies Janssen, de Raymond, de Juul, den Erik, de Leo, den Hubertus, de Poelemans, de Staf, de Miel, de Jef Leemans en niet te vergeten Jef Van Beveren.

Tussen deze bokkerijders uit Westmalle en omgeving, zat ik, een jongen uit de stad. De Verstraeten, die fantazerende zotte sinjoor, die op zenne velo van Antwerpen kwam om Pater Plas te pesten, den brave uit te hangen bij Broeder Gysels, om met glinsterende ogen te luisteren naar de heerlijke verhalen van dhr. Hautekiet over "Ratje, een jongen van de straat", dhr. Hofkens een steen in zijn maag te draaien, dhr. De Busser zijn eerlijke burger voor zijn deur te zien staan, dhr. Matthé zijn kattebak te bewonderen, dhr. Geerts omver te rijden en froppen naar Broeder Delang in de studie te schieten, en nog verder in het verleden 24 strafregels voor Broeder Cool op te zeggen of Pater Cassenaer eieren te zien pekelen in de scheikundeles en soms ook om keeper in de schoolploeg te spelen, tenminste tot Poelemans terug op school verscheen, want die had grotere handen en helemaal geen ruggegraat in plaats van een elastieken.

Mijn mooiste herinnering: de dag dat we ons diploma ontvingen.

Mijn slechtste herinnering: 1 maand Marcus Antonius' grafreden in het Engels repeteren en de dag dat dhr. Geerts ging beslissen, als een stijve plank te staan zeuren op het podium, omdat ik me niet op mijn gemak voelde onder zijn keurende blik, daar ik juist uitgerekend die dag een floddervest aanhad, waarin ik mij niet lekker voelde, zodat uiteindelijk Juul Mintjens die rede mocht voordragen op de eindproclamatie.

Mijn droevigste herinnering: de begrafenis van Pater Cassenaer.

Mijn meest berouwvolle herinnering: door Broeder Gysels vaderlijk berispt te worden, na strafstudie, dat het hoog tijd werd om iets te gaan doen aan mijn Franse buis.

Mijn angstigste herinnering: Broeder Felix Minner, toen nog Directeur, de trap te horen komen opsissen, als je juist buitengevlogen was bij Pater Plas en weten dat zijn broer Henri Minner zojuist de kapel binnengegaan was, zodat die vluchtweg ook afgesloten was.

Mijn stoutste herinnering: samen met Erik Van Eetvelde uit de klas gezet door Pater Plas (alweer hij...), even in het berghok achter het fietsenrek zijn moto (of althans het antiek stuk dat daarvoor doorging) te berijden en daarna te saboteren.

Mijn humoristische herinnering: den bonk te horen achter me, van twee hoofden die tegen elkaar stootten, tijdens een ondervraging. Ik hoop dat Aloïs en Julien er nog steeds geen hoofdpijn van hebben overgehouden.

Mijn zotste herinnering: dhr. Hautekiet een sneeuwhoop op zijn hoofd te zien krijgen, die we in de schoolbel op de speelplaats hadden gestopt.

Mijn meest verbazende herinnering: op een regendag naast Erik Van Eetvelde rijden, en niet opzij willen gaan voor een bellende haastige fietser, tot ik een vloek hoorde en me omdraaide en in het met modder bespatte gezicht van dhr. Geerts keek.

De film was plots uit toen "English Idioms" uit mijn dromende handen viel; ik werd terug wakker als thans Marc Verstraeten, echtgenoot van een lieve knappe vrouw en vader van twee schattige dochtertjes.

In het beroepsleven volmachthouder van de firma J. Luyckx & Co n.v. - Forwarding, transport & Customs Agents en manager van het departement "Bulk Liquid Division".

Dagelijks bezig doende met het organiseren van "physical distribution of Dangerous Chemicals", kortom het smossen met chemicaliën in landtanks, tankschepen, tankwagens en al wat daarbij hoort, zoals Quality & Quantity Survey - laboratoriumtesten, customs formalities inbound, etc... Ge ziet het: dat Engels van destijds heeft zijn nut bewezen, samen met de beginselen kostprijsberekening van dhr. De Busser en allerlei truukjes, geleerd van de reeds vernoemde personaliteiten van Sint-Jan.

Dit alles gecombineerd met drie jaren avondschool Engels-Frans-Duits voor gevorderden. Twee jaren Vervolmakingscursus Antwerpse Scheepvaartvereniging. Prijs Müller Thompson voor verdediging van proefwerk "Opslag van vloeibare chemicaliën in de haven van Antwerpen".

Getuigschrift cursus "Behandeling gevaarlijke goederen" aan het RUCA. Cursus van Prof. Callaerts en links en rechts nog wat seminaries.

Thans 38 jaar en nog jong van hart en leden door badminton, tennis en af en toe nog eens fietsend en op dit ogenblik vol van herinneringen aan een mooie studietijd.

Marc Verstraeten (62EC) in Het Beertje nr. 120 (oktober 1982), Het Beertje nr. 121 (november 1982) en Het Beertje nr. 122 (december 1982).