In memoriam: Broeder Jozef Geuens (1978)

De gezondheidstoestand van Broeder Geuens baarde al vele maanden zorgen bij zijn medewerkers en vrienden. Eén na één moest hij zijn funkties en verantwoordelijkheden op het kollege opgeven. Weldra zou hij zich bij zijn medebroeders gaan vestigen in Huize Wildzang (vroeger: Home De Populieren).

Maar op 31 december, even voor middernacht, werd de zoveelste hartaanval hem fataal. De in allerijl toegediende zorgen mochten dit keer niet meer baten: Broeder Geuens is terug naar de Heer gegaan.

Al kwam het nieuws van zijn overlijden niet helemaal onverwacht, toch waren we erg verrast dat het nu toch definitief was. Niet alleen de kollegegemeenschap, maar ook wij persoonlijk lijden door zijn heengaan een bijzonder groot verlies.

Broeder Geuens was jarenlang de plichtsgetrouwe econoom van onze school. Nee, hij was véél meer: hij was de man die voor alles en iedereen haast dag en nacht in de bres stond: trouw aan zijn kloostergelofte stelde hij zich in armoede en eenvoud ten dienste van de Heer, van zijn medebroeders, van de kollegedirektie en leraars en personeel en niet in het minst van de leerlingen.

Hij beredderde alles en nog wat: alles wat verband hield met de huishouding van het kollege. Leerlingen-internen zijn op keukengebied een bijzonder kritisch publiek, maar door zijn onvoorwaardelijke inzet was hij in staat de moeilijksten tevreden te stellen. Hoeveel uren heeft hij, samen met Mevrouw Dieleman, Floris en vele anderen niet in de keuken doorgebracht!

Samen met het toenmalige oudercomité heeft hij rond de jaren 60-61 een Boekenfonds opgericht. Om de ouders aan besparingen te helpen, werkte hij elk jaar einde augustus van 's morgens vroeg tot 's avonds laat tussen stapels boeken en haast onoverzichtelijke hopen schriften en schoolgerief. Maar elk jaar op 1 september was alles klaar. Voor zijn leveranciers was hij dan beslist geen gemakkelijke klant.

"Den Broeder" organiseerde ook de lessen daktylografie. Vandaag nog gebruiken de huidige verantwoordelijken veelvuldig door hem ontworpen lessen en cursussen.

Hoe dikwijls hebben we Broeder Geuens niet nodig gehad bij grote gebeurtenissen en feestelijkheden op het kollege? Vaak was hij een centrale figuur in de organisatie. Maar net als in alle andere dagelijks werk, deed hij het allemaal zó onopvallend en zo bescheiden, dat vele zaken ons als vanzelfsprekend voorkwamen.

Die bescheidenheid typeerde hem helemaal, als mens en als econoom. Maar hij blijft ook een voorbeeld van stiptheid. Met een ongemeen grote nauwkeurigheid voerde hij de uitgebreide schoolboekhouding en regelde hij de financies. Elke frank vond bij hem de juiste bestemming.

Zonder enige twijfel zullen pas later nog vele aspekten en resultaten van zijn niet genoeg te waarderen werk aan het licht komen. Want liefst van al trok hij zich terug in zijn beperkte ruimte.

Zijn zwak gehoor (ten gevolge van een ernstige ziekte jaren geleden) maakte het hem niet gemakkelijk met mensen om te gaan, maar ruimschoots maakte hij dit goed door een inzet zonder berekening. Wie met hem leefde, kende uit ervaring zijn opmerkzaam hart, steeds attentievol voor mensen en dingen.

Ja, men kom op hem vertrouwen. Hij was trouw in zijn ononderbroken dienen als kloosterling. Ook in een tijd die voor de Kerk in het algemeen en voor zijn Congregatie van Sint-Viator te Westmalle in het bijzonder niet bepaald prettig en gemakkelijk was.

Van hem kunnen we nog heel veel leren: wat het betekent in dienst te staan van de maatschappij en van de Heer. Ja, ook de Heer is hij trouw gebleven. Net zoals weinigen bewust kunnen zijn van zijn niet genoeg te prijzen diensten op het kollege, zijn we ons evenmin bewust van zijn veelvuldig en stil gebed.

Broeder Geuens is niet meer op het kollege. Maar hij blijft in ons midden. Er zijn zó veel uiterlijke tekenen van zijn werk en van zijn mens-zijn. Laat ons, beste vrienden, de Heer dankbaar zijn deze mens gekend te hebben. En met hem nauw te hebben mogen samenwerken. Dankbaar ook om het stille getuigenis van zijn trouw en zijn goedheid. Heer, geef Uw dienaar rust en vrede.

Raymond Dupont in Het Beertje nr. 87 (januari 1978)