Mei '68, ook op Sint-Jan (2018)

Bij het lezen van het laatste Beertje en meer bepaald het in memoriam van de heer Van Deun, werd mijn aandacht getrokken door het begin van het artikel met een verwijzing naar de jaren '70 van vorige eeuw. 

"De moeilijke periode , de contestatie..." . Ik kan het na al die jaren niet nalaten met een glimlach even te reageren.

Want na bijna 50 jaar ontbreekt er nog steeds een stuk geschiedschrijving in het relaas over het SJB college, waar ik met veel plezier gestudeerd heb en dat ik nog steeds een zeer warm hart toedraag.

Het is een vaststelling van velen van mijn generatie dat de "moeilijke jaren eind jaren '60" bewust niet vermeld worden in de geschiedschrijving van het college en blijkbaar moeilijk verteerd werden tot op de dag van vandaag! Ik zou het met de legendarische woorden van de heer Bert Van Deun willen zeggen: "We bestuderen heden het verleden om het heden beter te begrijpen en zo een duidelijker zicht te krijgen op de toekomst!" Maar dan moet de geschiedschrijving wel volledig zijn, objectief en transparant!

De tweede helft van de jaren '60 werden gekenmerkt door een grote contestatiebeweging tegen het establishment van toen: er was geen ander alternatief dan hippie te zijn en alles overboord te gooien of een links alternatief aan te kleven. Met de ontvoogding en de vervlaamsing van de KUL in 1968 ging het ook borrelen bij vele middelbare schoolstudenten, die mee gingen doen aan de vele betogingen, zeer tegen de zin van de directies van de scholen.

Ook in ons college werd er geprotesteerd door studenten, leerlingenraad, gesteund door aan aantal leraren (waaronder de zeer betreurde Leo Geerts) en ook leden van het oudercomité. Het protest werd nog aangewakkerd door de komst van directeur Van Loo, die met een ijzeren discipline het college naar zijn hand zette. Ik herinner me nog de uitnodiging door de studenten aan Pablo Franssens, een geestelijke die in Zuid-Amerika missioneerde en fan was van links en Ché Guevara: dit zette de studenten nog meer aan om te protesteren tegen het bestaande establishment. Het mondde uiteindelijk uit in het tijdelijk de toegang tot het college ontzeggen aan een aantal laatstejaars, het monddood maken van leraren en oudercomité. Want het was not done, zeker niet op een bepaald moment zelfs een onderhoud aanvragen bij Mgr. Daem destijds door enkele studenten! En ja, na 1970 ging het even snel weg als het gekomen was.

Ik denk nog met plezier terug aan die periode: je moest het zien in dat tijdskader van toen. Zich verzetten tegen het establishment, proberen een eigen identiteit te zoeken, het is van alle tijden, toch?

Na het college zijn we allemaal gaan verder studeren en zijn we zoals zovelen in de pas gaan lopen, maar niemand kan ons die tijd van toen afnemen! Zoals Bob Dylan toen zong: Times they are a changing (1964)!

Jeff Van Nooten (70LAGR) in Het Beertje nr. 335 (juni 2018)