In memoriam: mevrouw Annemie Van Heurck (echtg. Bob De Clerck) (1991)
Begin september 1981 kwamen op het college de eerste vrouwelijke personeelsleden in dienst. Bij de allereerste dames bevonden zich o.a. de huidige personeelsleden: mevr. C. Van de Cloot, mevr. I. Vervloet, mevr. M. Huysmans en ook tekenlerares, mevr. Annemie Van Heurck. Zij deden hun werk tot ieders voldoening en in de tekenlessen slaagde mevrouw Van Heurck bijzonder goed in haar leerlingen iets waardevol mee te geven.
In de zomer van 1985 werd mevrouw Van Heurck (toen 35 jaar) ziek. Toen iedereen op het college blijgezind het nieuwe Viatorgebouw in gebruik nam, verbleef zij in het ziekenhuis. Zij herstelde voorspoedig en zij kon nog hetzelfde jaar haar plaatsvervangster terug naar huis sturen. Geruime tijd ging het leven en het lesgeven zijn gewone gang.
Wat later kwam het bericht dat de ziekte opnieuw had toegeslagen, definitief nu. Zij bleef echter haar taak op het college voortzetten, zolang het kon en verantwoord was. Lange tijd heeft zij haar steeds afnemende krachten aangewend voor haar gezin. Zij bereidde zichzelf en haar omgeving voor op het onvermijdelijke. Elke mogelijkheid die het leven haar bood om van de genieten, heeft zij ten volle gegrepen. En of ze gelijk had!
De manier waarop zij haar ziekte heeft gedragen en beleefd is een uniek staaltje levenskunst, dat gerust als voorbeeld mag gesteld worden.
De laatste weken ging het plots allemaal erg snel. En uiteindelijk was het nieuws van haar overlijden nog een grote en pijnlijke verrassing op het college.
Verscheidene oud-leerlingen hebben van haar tekenles gekregen en mochten op die manier meedelen van haar groot talent. Zonder overdrijven mag gezegd worden dat zij ook op dit gebied de wereld een stukje mooier heeft gemaakt.
Oud-leerlingen en collega's personeelsleden zullen deze talentrijke lerares, opvoedster en medemens nooit vergeten. Wij zijn erg blij dat we haar hebben leren kennen en dat we één van haar collega's mochten zijn.
Uit: Het Beertje nr. 202 (februari 1991)
--
Uit de toespraak van de heer Marc Pepermans op de uitvaart van mevrouw Annemie Van Heurck
Annemie kwam als lerares tekenen naar het Sint-Jan Berchmanscollege van Westmalle, ongeveer tien jaar geleden.
Wij leerden haar kennen als een goed en minzaam collega met wie het prettig samenwerken was.
Zie hield van haar werk en deed het met volle inzet en overgave, en dat is zij blijven doen, ook als zij al ernstig ziek was en wist dat de dood voor haar dichterbij was dan voor vele anderen en dat zij op termijn afscheid zou moeten nemen van haar gezin..., van alles...
Het is dán, tijdens haar ziekte dat velen onder ons haar écht hebben leren kennen:
Als zij over haar ziek zijn praatte, dan gingen er geen mensen stilletjes weg, integendeel, er kwamen mensen bij aan tafel zitten. Uit die gesprekken konden wij ervaren hoe zij haar leven bleef in handen houden zonder er zich krampachtig aan vast te klampen.
Bewonderenswaardig hoe zij kon afgeven wat zij stilaan afgeven moest en met tevredenheid kon kijken naar wat zij nog over had. Heel bijzonder was het als je bij haar op bezoek kwam en je buiten ging met het gevoel een deugddoende namiddag te hebben doorgebracht terwijl je toch bij iemand was geweest die ongeneeslijk ziek was.
Merkwaardig, bewonderenswaardig hoe zij haar lijden droeg, hoe groot zij daarin was of was geworden. Dat heeft op ons een onuitwisbare indruk gemaakt. Wellicht bezat ze een groot geloof en heeft zij daaruit de kracht geput om ondanks haar lijden elke dag te zien als een geschenk van God en ervan te genieten.
Daarom is onze aanwezigheid hier (op deze uitvaart) meer dan loutere plichtpleging, maar werkelijk een samenkomen om te bidden voor haar. Dat zijn we Annemie verschuldigd.
Straks zingt de priester: "Ten paradijze geleiden u de engelen". Wel Annemie, als er iemand is die wat ons betreft dat paradijs verdiend heeft, dan ben jij dat wel!
En moge dat voor de familie en voor hen die zij achterliet een troost wezen haar daar veilig te weten waar haar geluk geen schaduw of einde kent.
Marc Pepermans