In memoriam: Bart Smits (81EC) (1986)

Welke jongere is in zijn schooltijd niet vol verwachting voor de toekomst? De toekomst is om van te dromen: door alle stormen heen is er zo veel moois te verwachten!

Waarom zou Bart Smits niet - als alle anderen van zijn leeftijd evenveel hoop voor de toekomst hebben als zijn leeftijdgenoten. Daarom nam hij zijn humaniora-studies op S.J.B. dan ook zeer ernstig op en hij behaalde voortreffelijke resultaten. Waarom zou hij dan af en toe eens geen kattekwaad uithalen, net als zijn klasgenoten?

Een gezonde geest hoort thuis in een gezond lichaam... en dus legde hij zich graag zo intens toe op sportbeoefening. In zijn grote hobby - of was het passie? - begonnen zijn eerste tegenslagen. Om de haverklap liep hij een beenbreuk op (o.a. ook op een sportactiviteit tijdens de Sint-Jansfeesten), zodat hij een niet gering gedeelte van zijn schooltijd met gips en/of krukken getooid was.

Meer hij hield er de moed in. Het zou allemaal ooit wel beter worden. Eens afgestudeerd op S.J.B. heeft hij echter moeten ervaren daar niet tegen bestand te zijn. Wat moet zo iemand op dergelijk moment niet allemaal verwerken? Maar hij verwerkte het wel en zijn studies te Turnhout kwamen tot op een zeer schitterend niveau.

Maar dan begon pas zijn echte lijdensweg. Als milicien werd de pijn door de dokters eerst niet al te ernstig genomen; even later leek een dringende ingreep absoluut noodzakelijk. Zowel lichamelijk als geestelijk kreeg hij de zwaarste beproevingen te doorstaan. Je eigen lichamelijke aftakeling te moeten meemaken op een leeftijd, waarop je normaal van een stralende toekomst mag dromen, is echt verschrikkelijk. Wie staat er niet in bewondering voor de moed en gelatenheid, waarmee Bart zijn zwaar lijden heeft gedragen?

Enkele weken voor zijn overlijden zegde hij nog tegen iemand: "Ik mag eigenlijk gelukkig zijn dat ik 23 jaar heb mogen leven; Joris heeft maar 14 jaar gehad." Joris van Sichem de Combe, een S.J.B.-leerling uit Zoersel, overleed eveneens na een ongeneeslijke ziekte op 17 mei 1986.

Wij menen dat deze dankbare houding van Bart een les moet betekenen voor ons allemaal. Laat ons inderdaad niet langer morren over wat we (zogezegd) allemaal moeten missen. Laten we eerder blij en dankbaar zijn om wat we wél hebben!

Dank je, Bart, omdat je ons allen die eenvoudige levenswijsheid hebt meegegeven.

Wij danken ook de Heer. In onze ogen van vandaag zien wij het heengaan van Bart als een roep voor de jeugd. Een roep naar ECHTE WAARDEN in het leven en niet langer naar glittering en schijn.

Raymond Dupont in Het Beertje nr. 159 (september 1986)