Geef me de vijf! (2025)

Onze wereld wordt meer dan ooit gekenmerkt door snelle verandering. Misschien leven we zelfs niet zozeer in een tijd van veranderingen als wel in een verandering van tijd. Meer dan ooit hebben we nood aan vertrouwde bakens. Het college wil die blijven bieden in de vorm van vijf ankerpunten.

Een eerste punt is zeker geen verrassing: we blijven inzetten op een goede voorbereiding op het hoger onderwijs. Gedreven leraren-vakspecialisten zijn en blijven daarbij onze sterkhouders en dagdagelijkse getuigen dat het mooiste waarvan je kan dromen is: je passie en kennis mogen delen met en doorgeven aan jonge mensen.

Studies zijn echter maar één dimensie van kennisverwerving. We willen onze jongeren blijvend breed vormen en dat zowel op het vlak van vakken als breder, meer algemeen. Meer dan vroeger komt de buitenwereld de schoolwereld binnen zowel via richtingsspecifieke (bv. wetenschapsreis, bedrijfs-bezoeken, sociale stages, internationale uitwisseling) als via schoolbrede (bv. sociale stage, vrijwilligers-werk, sociale acties, cultuurreizen, leerlijn middelen-gebruik) initiatieven. Onze droom blijft om geënga-geerde jongeren de wereld in te sturen, met een 360 graden kritische blik waarbij 0° en 360° je eigen ik zijn.

Die dubbele ambitie bedden we in in twee comple-mentaire insteken: een warme aanpak en een stevige organisatie en structuur. Die twee gaan wel degelijk hand in hand, ook al is dat niet altijd voor ieder evident.

Een heldere organisatie en goede afspraken zorgen voor structuur en rust, voor ruimte om je energie en aandacht in de eerste plaats te kunnen richten op het essentiële. Dat men dat ook wel eens in een eerste moment als beknellend of beperkend kan ervaren, daarvan getuigde onlangs nog de kersverse burgermoeder van Antwerpen en onze oud-leerlinge, Els van Doesburg (07ECMT). Fijn dat zij dit meteen koppelde aan de intellectuele uitdaging waar zij voor geplaatst werd.

Gelijkwaardig is niet hetzelfde als gelijk. Ieder is uniek. De kennis over hoe verschillend ieder ontwikkelt en wat daarbij allemaal speelt, is de afgelopen jaren sterk toegenomen. Zorg gaat daarbij veel verder dan automatiseringsproblemen zoals dyslexie of dyscalculie, ASS, aandachtsproblematieken of hoogbegaafdheid. Voor jongeren is het sowieso niet eenvoudig om op te groeien in onze complexe wereld met een overvloed van prikkels en hoge eisen die via sociale media nog versterkt worden, een wereld waarin succes en dus ook mislukking onverbiddelijk op rekening van het individu geschreven worden. Als school willen we niet enkel een veilige haven van rust proberen te zijn maar ook een beetje scheepswerf waar kwetsuren opgemerkt worden en een eerste herstel krijgen. Jammer dat we moeten ervaren dat de brug tussen begeleidende en curatieve ondersteuning, tussen onderwijs en welzijnssector zo vaak hapert.

Een vijfde ankerpunt is welbegrepen innovatie. Niet het blitse, oogverblindende uitpakken met technologische snufjes maar vernieuwing gebaseerd op wetenschappelijke inzichten van wat effectieve didactiek (niet) is waarbij inzet van ICT en allerhande media geen doel maar middel is. Zo zoeken we uit welke meerwaarde AI kan bieden in het didactisch proces. Of zetten we sterk in op feedbackbekwaamheid als essentiële vaardigheid zowel voor de gever als voor de ontvanger ervan.

School maken blijft een fantastisch project. Een project dat je samen met ouders en leerlingen waar maakt. Complex en boeiend. Zoals driebanden. Een spel dat jammer genoeg nog maar weinigen kennen en uitleg behoeft als je het als beeld gebruikt…

Eric Van Huffelen (directeur) in Het Beertje nr. 363 (juni 2025)