Een bekende schoolverlater: de heer René Hofkens (1997)
Ik herinner me nog zeer goed ergens rond het jaar 1959 of zo. De heer Matthé was overtuigend wiskundeles aan het geven en wij waren aandachtig en voorbeeldig (zoals altijd) aan het volgen. Achteraan in het kleine klaslokaal stond een jonge stagiair met zijn hoofd tegen de schouw te bonken. Hij volgde de lessen van de heer Matthé nóg aandachtiger dan de mannen van E62.
Een jaar later zagen we die jongeman terug. De heer Hofkens zal waarschijnlijk geslaagd zijn, want hij was nu één van de vele nieuwe lesgevers. Hij leerde ons Aardrijkskunde. Gedurende enkele jaren was ook zijn broer Marcel leraar op het school. Wie het noorden kwijt was, kon bij hem terecht. Maar stilaan maar zeker zagen we hem meer en meer in de klas voor wetenschappelijke vakken. Biologie, maar vooral fysica en chemie werden zijn geliefkoosde vakken en daarin is hij in de loop van de jaren groot geworden.
De heer Hofkens begon zijn loopbaan in de tijd dat de eerste Congolese voetballers hun intrede deden in de Belgische voetbalploegen. Vanwege zijn pikzwart haar en donkere gelaatskleur, kreeg hij van zijn leerlingen een troetelnaam die dezelfde was als van een Congolese Standard-speler.
Gans zijn loopbaan was de heer Hofkens een zeer streng en veeleisend leraar. Dat wordt hem nu nog door heel veel oud-leerlingen in dank afgenomen. Bij hem moest er hard gewerkt en duchtig gestudeerd worden, of het werd niks. Op het moment zelf is het niet altijd even prettig, maar jaren later zien zijn oud-leerlingen alleszins terug op een zeer vruchtbare studieperiode en een zeer goede voorbereiding op hogere studiën.
In de klas van de heer Hofkens moest er orde heersen. Geen woord of geen beweging te veel. De lessen moesten voldoende gekend zijn en de huiswerken behoorlijk afgewerkt. De heer Hofkens was zonder twijfel een felle voorstander van een duidelijke lijn, iets wat vele jongeren bij moderne opvoeders minder kunnen vinden. Met alle gevolgen vandien.
De heer Hofkens heeft vele heiligdommen (lokalen) gehad die hij perfect in orde hield. Vooreerst het "amfitheater" op de plaats waar nu de directeur zijn kantoor heeft. Een grote lessenaar vooraan en dan een ijzeren stel banken dat de leerlingen trapsgewijze op een hoger niveau bracht. Op de laatste bank zat je het hoogst. Nadien werd er een echt laboratorium georganiseerd in de laatste paalklas, boven de toiletten. Als er iets zou mis gaan... Heel dikwijls was het labo gemakkelijk te vinden. Je hoefde maar de trap aan de ingang van de speelplaats op te gaan en je kon intens genieten van de meest aantrekkelijke geuren uit de produktengalerij van de heer Hofkens.
De parfums uitgezonderd, mocht je op gelijk welk ogenblik in het labo komen: het stond altijd netjes in orde.
De grote sprong voorwaarts was zeker het Viatorgebouw met zijn hele wetenschappelijke vleugel. Onze leraars wetenschappen werden echt verwend in de nieuwe prachtige lokalen.
De heer René Hofkens was ook één van de eerste organisatoren van de jaarlijkse Parijsreizen. Samen met de heren Pycke en Joz Verhaert (nu allebei ook met pensioen) reisde hij meerdere keren naar daar voor intense voorbereidingen. Met veel overtuiging en inzet begeleidde hij mee de leerlingen en dat was niet altijd even dankbaar en gemakkelijk. Hij heeft in elk geval bijgedragen tot een waardevolle traditie!
De heer Hofkens had nog een zéér speciale eigenschap: hij kon op het bord schrijven zoals niemand hem dat nadoet: hij zette zich in het midden, begon met zijn linkerhand aan de linkerrand van het bord en als zijn hand vlak vóór hem kwam, nam hij het krijt in zijn rechterhand en schreef gewoon verder naar de rechterkant van het bord. En je zag géén verschil in het geschrift.
Ondanks zijn strengheid draagt hij bij het overgrote deel van de oud-leerlingen heel veel waardering weg. Hij was terecht een "sterke figuur" op het college.
Niet alleen het college, maar vooral de oud-leerlingen danken de heer Hofkens van harte voor zijn grote inzet ten dienste van zijn vele leerlingen, nu oud-leerlingen.
Raymond Dupont in Het Beertje nr. 248 (december 1997)