In memoriam: de heer Dirk Van Den Bogaert (1987)

In die enkele jaren dat wij je als collega mochten ervaren, hebben wij kunnen werken met iemand die zich voor de school inzette.

Je kon zo rustig, zo precies zeggen welke indruk een klas, een leerling op je maakte. Op deliberaties was je dikwijls een milde, een sussende stem.

Dat wát je deed, goed moest zijn bleek zelfs uit je mooie handschrift op het bord. Het deed je plezier als je een collega kon helpen, ook in je functie als vakbondsafgevaardigde.

Bij de begrafenis van de vader van een collega vertelde je eens dat je het er steeds moeilijk mee had, omdat je het verdriet en de pijn van die collega zelf te erg beleefde.

Misschien hebben we nooit beseft hoe gevoelig je wel was.

Dit blijkt ook uit de vraag die je me ooit stelde, toen je een leerling van mijn klas een standje had gegeven: "Heb ik die jongen nu niet gekwetst?"

Maar je was niet enkel leraar, niet enkel een collega.

Ik luisterde graag naar je als je vertelde over je engagement in je parochie, waar je aktief was in de verloofdenbegeleiding. Je proefde mee van het enthousiasme van die jonge mensen, die bij jullie konden ondervinden hoe belangrijk je het vond om een goed gezin, een goede thuis te hebben.

Je hebt zo dikwijls in de auto verteld over "ons Rita, onze Joris, ons Liesbeth". Je was er fier op!

Je hield van je familie, je hield van je schoonvader, die je, als jongen van de stad, leerde tuinieren. Hoe heb je niet geleden toen hij een half jaar geleden is gestorven!

Dirk, hoewel we je te weinig kenden - wij dachten nog genoeg tijd te hebben - zal het vanaf nu anders zijn in deze school, het zal anders zijn in het leraarslokaal, het zal anders zijn in de klassen waar je Frans gaf.

We zullen je missen!

J. Van Dyck in Het Beertje nr. 170 (oktober 1987)