Impressie na de negende Sint-Jansfeesten (7 en 8 mei 1988)
door OLB SJB Malle
Heb je al ooit eens als oud oud-leerling de Sint-Jansfeesten bezocht? Ik wel. Je weet niet wat je ziet...
Bij het betreden van de parking wordt er al direct een velletje papier in je hand gestopt. De eerste impressie die je dan krijgt doet denken aan een spaaraktie voor toiletpapier. Bij nader inzien blijken het dan programmablaadjes te zijn.
Even verder loop je dan enkele "bobby's" tegen het lijf. Je kan wel merken dat het geen "imported-ones" zijn, want hun hoofddeksels zakken telkens over het linker- of over het rechteroor. Soms over beide, zodat ook hun gezichtsvermogen wordt beperkt.
Als oud-leerling krijg je dan bij het betreden van de "oude speelplaats" toch weer even dat typisch Britse kippevel. Want je herkent weer die goede oude stenen waar je eens op viel, knikkerde, bikkelde of strafwandelde... Héérlijk! Maar heerlijk duurt niet het langst (eerlijk wel). Het heerlijke gevoel maakt even later immers plaats voor een brede grijns en een ironische blik bij het horen van een alomgekende stem in de klankkasten. Ongewild denk je dan aan "His Master's Voice" (alias Raymond Dupont). Je zou op dat ogenblik liefst zo snel mogelijk de plaat willen poetsen. Wat niet zo moeilijk was, want ik bevond mij naast het vroegere schoenpoetshokje. Maar toch is er iets dat je dat belet.
Als het ware door een magnetisch veld aangetrokken, loop je dan de leeszaal binnen. Ik denk dat men dat lokaal thans zo noemt. In onze tijd waren er alleen studiezalen, eetzalen, slaapzalen, strafstudiezalen (erg veel !)... Maar je kon daar ook lezen. Vooral de Ritmica-foto's genoten mijn bijzondere aandacht. Daar vond ik nog dat tikkeltje nostalgie terug. Daar kom je als oud-leerling toch voor. Of niet soms?
Nu naar de volgende speelplaats: de kraamafdeling. Je weet wel: ballen gooien, vissen, enz. Er waren ook enkele miskraampjes bij. Ik herinner mij nog een goede raad van mijn leraars: "Bouw geen luchtkastelen!" En weet je wat er op die speelplaats stond? Een luchtkasteel. Alhoewel zeer verleidelijk liet ik me toch niet vermurwen om ook enkele sprongetjes te wagen. Men zou immers de gaten in mijn sokken kunnen zien, om van het onfrisse geurtje nog maar te zwijgen.
Daarachter lag het voetbalveld, waar menig leerling zich kon botvieren op leraarsbenen. Eén leraar bleek er erg aan toe; waarschijnlijk namen de leerlingen voor iedere toegekende strafstudie nu revanche. Hoe zou je zelf zijn!
Terwijl ik me van het veld verwijderde klonk in de verte nog het zalige gejoel van de supporters, onderbroken door het schrille contrast van "His Master's Voice".
Het gebouw Viator was overvol volk, waarschijnlijk doordat er zoveel mensen rondliepen en oud-leraars. Ik wist wel dat de tand des tijds ook aan leraars kon knagen, maar dat hij dat zó kon, dat had ik niet kunnen vermoeden. Die moet aardig wat aan scherpte hebben ingeboet. Ik moest toch even bekomen bij een tasje "English tea" (verrukkelijk) met cake-assortiment (overheerlijk) geserveerd door enkele "young ladies" (om van te snoepen).
Het Fysica- en Biologielokaal bewezen dat men al iets verder stond dan de proef van water koken of de dissectie van een konijn. Als je beide samenvoegt kun je lekker proeven.
Op de terugweg merk je pas dat men weer met nieuwbouw bezig is. Dat deed me denken aan: "En de boer, hij ploegde voort..."
IJlings zocht ik de uitgang op, want weer weerklonk "His Master's Voice"