Een bekende schoolverlater: de heer André Pycke (1997)

Het moet 1968 of zoiets geweest zijn dat de zoveelste opvolger van Pater Plas zijn intrede deed in het college. In het college van Westerlo had hij de heer Jespers leren kennen, zodat hij al wat minder vreemd aan zijn nieuwe opdracht begon.

De heer Pycke woonde in Deurne (nu nog trouwens). Dat was een ideale uitgangspositie om toezicht op de schoolbus waar te nemen. Niemand kan zeggen dat hij dat al die jaren niet trouw gedaan heeft. Zowel zittend tussen de leerlingen, als naast de chauffeur. (Kwade tongen beweerden dat hij bijna op de schoot van de chauffeur zat... alleen de kwade tongen natuurlijk!) Als toezichter op een scholierenbus is een goede relatie met de chauffeur heel belangrijk. Met de meeste chauffeurs ging het uitstekend, wat de gedragingen van onze leerlingen best ten goede kwam.

Eens op school aangekomen nestelde hij zich "ergens op een onzichtbare plaats", waarschijnlijk om een grondige voorstudie van zijn lessen te maken. Hij was inderdaad altijd uitstekend gedocumenteerd. Zijn boeken en cursussen die hij zorgvuldig met zich mee droeg zijn daar de overtuigende bewijzen van. Zijn lessen Frans haalden een bijzonder hoog niveau met als gevolg dat van de leerlingen héél, héél, ja héél veel geëist werd. We mogen gerust zeggen dat niet weinig leerlingen met de vrees op het hart naar zijn les kwamen. Soms koos men voor een studierichting waar men hem niét als leraar Frans verwachtte. (Wat meer dan eens een foutieve gok was).

Het voordeel van een leraar te hebben die erg veel inzet van zijn leerlingen eist en zijn vak op hoog niveau geeft is natuurlijk onbetaalbaar: men leert werken, zwoegen, zweten... tot men het effectief ként. Zich écht 100% leren inzetten voor iets, moet men leren. Zou men dat écht kunnen leren zonder enige dwang van bovenuit? We hebben zo onze twijfels.

Paris je t'aime. De heer Pycke was samen met zijn collega's, de heren René Hofkens en Joz Verhaert, de eerste organisator van de Parijsreizen. De organisatoren gingen eerst ter plaatse de nodige bezienswaardigheden verkennen. De heer Pycke nam heel wat administratie voor zijn rekening. En de rekeningen zelf ook.

De organisatoren gingen dus eerst ter plaatse de nodige bezienswaardigheden verkennen. Ze zullen ongetwijfeld ook bezienswaardigheden gezien hebben die niet moesten verkend worden. Wat dan ook: de Parijsreizen waren (en zijn nog steeds) een succesnummer in het schoolleven van de vijfde "modernen". Wat de pioniers van toen hebben opgericht, wordt nu verder professioneel uitgebouwd.

De heer Pycke was een streng leraar. Zeer streng. Té streng? Maar je zag onder die licht behaarde schedel en achter zijn piekerende (pyckeren-de?) ogen ook een mens die gezond leefde, maar genoot van een gevarieerde maaltijd. Iemand die gezond leefde, maar genoot van pijp en sigaar.

Tijdens zijn viering bij de collega's (december 1996) vertelde de heer Verachten volgende anekdote: "De heer Pycke komt de klas binnen. Zegt niets. Neemt een krijtje en schrijft op het bord: "j'ai mal à la gorge". Geen mens heeft die dag zijn stem gehoord.

Hard werken of zéér hard werken. Streng zijn of zéér streng zijn. Hieraan zijn misschien meerdere van zijn oud-leerlingen bezweken, maar meer nog hebben er een massa kennis en kwaliteiten van overgehouden. Daarom verdient hij alle dank.

De heer Pycke studeert nu filosofie. Wij wensen hem nog heel veel studiegenot onder leiding van strenge professoren en een fantastisch fijne pensioentijd toe.

Raymond Dupont in Het Beertje nr. 246 (juni 1997)