Dhr. Alfons Goos, de eerste lekendirecteur

Na de pensionering van E.H. Van Loo werd de directeurspost niet langer door een priester bekleed. In 1993 verwelkomde men de eerste lekendirecteur in de persoon van Alfons Goos. Sinds hij afgestudeerd was aan de K.U.L. was hij in de school actief geweest als leraar klassieke talen en antieke cultuur. Hij kende dus het instituut in hart en nieren, met zijn noden en zijn kwaliteiten. Gesteund door andere rijke ervaringsdeskundigen als adjunct-directeur Jan Thiré en directeur Jo Vermeiren van de lagere school, en door een korps dat de fijnbesnaarde man maar wat graag als roerganger zag verschijnen, kon hij met gerust gemoed de voetsporen van zijn illustere voorganger drukken.

De eerste dag van zijn beleid bezocht hij elke klas om uit te leggen hoe hij zijn taak zag. Hij wou vooral een bereikbaar directeur zijn, één van overleg en participatie. Niet lang daarna mochten de leerlingen van de hoogste graad naast een administratieve klassensecretaris ook een klassenburgemeester verkiezen. Die zouden in geregelde vergaderingen met de directie wensen en klachten van hun achterban op tafel kunnen gooien. Daar werd ook enkele jaren later de door de media zo wijd uitgebrachte kortebroekenactie behandeld, de wens van de oudste leerlingen om op warme dagen korte broeken te mogen dragen. Uiteraard kwam daarover een vergelijk, maar ook andere realisaties als de lockers voor de leerlingen, de fruitautomaat, de alternatieve aanbiedingen in de refter, drinkwatervoorzieningen op de speelplaatsen... werden uitgebroed in die bijeenkomsten.

Verder ontstonden er een pedagogische raad voor vertegenwoordigers van de leerkrachten en de directie, graadvergaderingen waarin de leerkrachten per graad de behoeftes van de leerlingen bespraken en een schoolraad voor de basisschool met de directeur en een vertegenwoordiging uit het personeel, de ouderraad en de lokale gemeenschap.

Als directeur van de grootste school van de scholengemeenschap Malle-Zandhoven, zat hij – net als zijn voorganger trouwens – de participatieraad voor, die bij zijn aantreden werd uitgebreid met een vertegenwoordiging van leerlingen uit de derde graad en werd omgedoopt tot 'schoolraad'. Voorheen zetelden daarin van elke school de directie, vertegenwoordigers van het personeel, van het oudercomité en van de lokale gemeenschap.

Tijdens zijn bestuur en dat van directeur Jo Vermeiren ontstond er ook een samenwerkingsverband voor de basisschool. Vijf scholen uit de regio vormden in 2005 de scholengemeenschap Malle-Schilde, die streefde naar een samenwerking op het vlak van deskundigheid en overleg.

Ook helemaal nieuw onder Goos was de oprichting van het zogenaamde 'plaatselijk comité'. Dat ondersteunt de werking van de inrichtende macht (het Katholiek Onderwijs Bisdom Antwerpen) op schoolniveau en adviseert de directie bij het algemeen beleid. Het biedt dus een stem aan de lokale gemeenschap, en naar de werking daarvan in deze school wordt door het bisdom met veel lof verwezen.

Bouwen moest dhr. Goos niet direct doen. Er was natuurlijk nog wel die ene houten noodklas! Die ging in 2001 tegen de vlakte om plaats te maken voor een laatste nieuwbouw, een vleugel tegen het sportveld met nieuwe klassen voor de basisschool, een lokaal voor de leerkrachten van die basisschool, en kleed- en doucheruimtes die zouden uitgeven op het sportveld, dat ook volledig nieuw werd aangelegd.

Maar stilist als hij was, had hij oog voor de finishing touch en voor de uitrusting in de gebouwen. Eerst liet hij de plek waar het allemaal begonnen was, het Groothuys, onder handen nemen. Er ontstond een hartelijke en warme benedenverdieping met kantoren en spreek- en vergaderruimtes. Op de plaats van de vroegere internaatsrefter verrees de chique Nelozaal, genoemd naar één van de stichters en uitgerust voor grotere bijeenkomsten en conferenties. Daarboven kwamen volledig gemoderniseerde klaslokalen en op en top ingerichte ICT-ruimtes.

Ook de Viator kreeg bijkomende computerlokalen en alle klassen werden er progressief helemaal aangepast aan het digitale tijdperk.

Het sportveld met voetbalveld en atletiekpiste in 'het park' werd opnieuw aangelegd en de drie speelplaatsen werden (tuin)architecturale pareltjes.

Het gebouw van de kleine turnzaal, beter gekend als 'het duivenkot' of 'Toon', kreeg een opknapbeurt en de bovenverdieping werd gemakkelijker toegankelijk gemaakt met een metalen buitentrap. Soortgelijke trappen verschenen aan de Warande, en toen ook de nieuwe fietsenstallingen in gebruik genomen waren, was er een zachte bordeauxachtige 'huiskleur' over de hele instelling neergestreken.

Het studierichtingenaanbod had zich ondertussen ook uitgebreid met afdelingen met Grieks als hoofdvak en de afdeling Humane wetenschappen vanaf de tweede graad.

Tegen het einde van het directeurschap van Goos kreeg ook nog feestzaal-turnzaal in blok 'De Zwaan', tegen de Zwanenstraat, een opknapbeurt en werd het een volwaardige polyvalente ruimte, voor L.O., maar ook voor film, toneel, voordrachten...

In 2011 ging Fons Goos met pensioen. Achttien jaar had hij het leiderschap over de grootste school van het bisdom waargenomen.

Door: Herman Heylen en Jan Smets

Uit een artikel gepubliceerd in het jaarboek van de Heemkundige Kring van Malle in 2012, ter gelegenheid van het honderdjarig bestaan van het college.

Lees ook: Directeur Alfons Goos gaat met pensioen